Η ποιητική αδεία της Χριστίνας Φλώρου ανατρέπει το κρατούν ιδεολόγημα της υπάρχουσας αδροσιάς. Στα εκπονήματα που παραθέτει και καταθέτει με ψυχικό σθένος στο παρόν βιβλίο η εμπνευσμένη ποιήτρια κυριαρχεί πολυδιάστατα και πολυσήμαντα το μεγαλείο της εντεινόμενης μεθεξης και της διύλισης του πάθους. Η όσμωση των λεκτικών αναφορών της συνδράμει ανεπιφύλακτα και καίρια σε μια κοσμογονία αλλαγών και ενταξιακής περιπέτειας που αξίζει να γευτεί κάθε αναγνώστης. Θεματολογικά το συναίσθημα στα γραφόμενα ως επήρεια μιας απόλυτα σοβαρής πολιτικής πράξης εντείνει συνοπτικά τη προσοχή μέσα από το μυστήριο στο αντικείμενο της επιλογής .Οι λέξεις τοποθετημένες σε διάστασησυγκρότησης σε ελεύθερο στίχο συνδέονται ευπρόσδεκτα με τις εκδοχές της σύνθεσης και καλύπτουν τους ισχυρισμούς της θέασης που πέρα από την ατομική οπτική ανελίσσεται σταδιακά και βαθμιαία σε συλλογικό επίπεδο διαπραγμάτευσης και διευθέτησης. Η αισθαντική διάκριση που επιτελείτε χρονικά στο πλαίσιο της έκφρασης αντιπαραθέτοντας κάθε διαφοροποίηση εξελίσσεται επιφορτισμένα σε ανάταση . Αναδεικνύει το προσχέδιο της αναδρομικής συμβατικότητας της σημερινής ζωής και συνιστά αποκλειστικά τη καθολική ένταξη σε σημάνσεις που εμφορούνται αμετάκλητα από την συνείδηση και παράλληλα τη πλήρη αντίρρηση . Η Χριστίνα Φλώρου αξιώνει με ανατρεπτικό τρόπο την αισθητικοποίηση της ευθύνης απέναντι στην έρευνα ανοίγοντας τους ορίζοντες της με αμετάκλητους προκαθορισμούς που νοούνται σαν διαύγεια άποψης και θέσης. Η ιδιαιτερότητα της στη ποιητική απόδοση αγγίζει ενορχηστρωμένα μια ιδιάζουσα και ιδιότυπη ανασύνδεση που συνδράμει στην ιδεογραμμική επανασύνδεση των θεματικών προθέσεων. Συσσωρεύει τη σύλληψη της επαληθεύσης και εκθέτει με έμφυτη εμμονή οτι συμπλέκεται χωρίς επαναλήψεις με την αξιολόγηση των συνειρμών.Στο ενδιαφέρον ποιητικό κείμενο της διατυπώνεται εξαίρετα μια μνημονική διεργασία ,μια ανθρωπολογική και συναισθηματική ενδοσκόπηση με αναφορά στα εσώτερα εννοιακά τοπία που δίνει οντότητα σε διαπιστώσεις και διατυπώσεις που κινούν ιδανικές καταστάσεις. Οι αμφίδρομες ψυχολογικές και κοινωνιολογικές αποτιμήσεις που πραγματοποιεί μέσα από ένα λόγο μετουσιωμένο ,αφαιρετικό και αποστασιοποιημένο συντονίζουν μια νεωτεριστική, μεταμοντέρνα γραφή που ωστόσο ενέχει στοιχεία κλασικού ύφους. Διδάσκει και διδάσκεται. Δεν αφήνεται σε προ χειρότητες .Η ποιητική φλόγα της ξεφεύγει από τα συνηθισμένα πρότυπα. Μεταλλάσσεται έντεχνα, γίνεται ελεγειακή διατηρώντας έναν ακέραιο συμβολισμό. Η διάθεση που παρεπιδημεί στη σκέψη της πολλαπλασιάζεται με συντονισμό. Η σύλληψη της εύλογα και ευφρόσυνα είναι δοξαστικά έκρυθμη και προφητικά έρρυθμη. Εμπεριέχει μια κατάνυξη, μια μεταφυσική και ασυμβίβαστη χροιά διάβασης που συνοδοιπορεί με τη ψυχοστασία της πέννας.
ΛΕΟΝΤΙΟΣ ΠΕΤΜΕΖΑΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΤΕΧΝΗΣ
Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011
Κριτική του Νικόλαου Λάου για την ποιητική συλλογή της Χριστίνας Φλώρου "Κροκοδείλια Δάκρυα", εκδόσεις Λεξίτυπον, Αθήνα 2011
Νικόλαος Λάος, καθηγητής Διπλωματίας/Συγγραφέας
«Ανάγκη
Να δω
Πώς δομούσαν οι Αιώνες των Ανθρώπων
τα Σύμπαντά τους
Να μαζέψω
σχέδια αρχιτεκτονικά
λύσεις σε προβλήματα ευστάθειας
αρμούς και γωνίες και δύσκολες συνδέσεις
Να μαζέψω τα πλέον διαλεχτά υλικά
Να χτίσω και’γώ πια
το δικό μου καταφύγιο»
Στους προαναφερθέντες στίχους της, η Χριστίνα Φλώρου θέτει, με ποιητικό τρόπο, το μείζων και πρωταρχικό ερώτημα της φιλοσοφίας – εκείνο δηλαδή που αφορά στη φύση του πραγματικού. Τι είναι πραγματικότητα και πώς οικοδομείται; Και παίρνει θέση. Με εγρήγορη, κριτική συνείδηση, δεν αμφισβητεί την αντικειμενική υπόσταση του κόσμου –όπως κάνουν οι ιδεαλιστές– αλλά αρνείται να προσαρμοστεί παθητικά στις επιταγές της κοσμικής πραγματικότητας –όπως κάνουν οι ρεαλιστές που στερούνται επαρκούς διανοητικού και ηθικού κεφαλαίου. Δηλώνει ότι υπάρχει μια δυναμική συνέχεια μεταξύ της πραγματικότητας της συνείδησης και της πραγματικότητας του κόσμου, κι έτσι η ανθρώπινη συνείδηση κατευθύνεται δυναμικά προς την πραγματικότητα του κόσμου με σκοπό, τελικώς, να προσαρμόσει την πραγματικότητα του κόσμου στις επιταγές της ανθρώπινης συνείδησης. Συνεχίζοντας επάνω σε αυτό το ζήτημα, η Χριστίνα Φλώρου γράφει σε ένα άλλο ποίημά της που περιλαμβάνεται στο παρουσιαζόμενο βιβλίο της:
«Πώς δομείται, άραγε,
το σύστημα της ζωής;
Με άξονα την ανάγκη
ή την επιθυμία;
Κονταροχτυπιούνται αυτές οι δύο
και όποια νικήσει κερδίζει
τον τόπο
και τα υλικά
τις πρακτικές και τους Λόγους;
Ένα μυστήριο ακόμα
οι συνθέσεις,
οι σωστές ποσότητες
και οι ισορροπίες»
Εδώ η οντολογία προσδιορίζει την ηθική και πολιτική διάσταση της ποίησης των Κροκοδειλίων Δακρύων. Καμιά πολιτική, οικονομική και γενικώς κοινωνική πραγματικότητα δεν είναι αδήριτη ανάγκη, αλλά, τουναντίον, κάθε πολιτική, οικονομική και γενικώς κοινωνική πραγματικότητα είναι ένας εξαντικειμενισμός ανθρωπίνων προθέσεων και άρα επιγέννημα της δράσης του ανθρώπου και της επικοινωνίας μεταξύ συνειδήσεων. Ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να καρπώνεται και να αναδομεί την πραγματικότητα. Γι’ αυτό, άλλωστε, αυτό που κρίνει τον πραγματικό πολιτικό και οικονομικό ηγέτη δεν είναι η ικανότητά του να προσαρμόζεται στην πραγματικότητα, αλλά η ικανότητά του να τη διαμορφώνει.
Επίσης, θα ήθελα να παρατηρήσω ότι η ποίηση της Χριστίνας Φλώρου εντάσσεται δημιουργικά μέσα στην ελληνική πνευματική παράδοση. Το ελληνικό μοντέλο κοινωνικής ανάπτυξης βασίζεται στην έννοια της αυτονομίας, η οποία, για πρώτη φορά εκδηλώθηκε ως πολιτικό σύστημα στην Αρχαιότητα με την Αθηναϊκή Δημοκρατία. Η αυτονομία –ατομική και κοινωνική– σημαίνει ότι η ιστορία είναι αποτέλεσμα της ανθρώπινης δημιουργίας, και όχι αποτέλεσμα αδήριτων νομοτελειών. Ο όρος ‘αυτονομία’ έχει δύο ρίζες: το ‘αυτό’ (εγώ ο ίδιος) και ‘νόμος’. Οι άνθρωποι που χαρακτηρίζονται από αυθαίρετο ιδεαλισμό είτε από αυτάρεσκο μηδενισμό σκέπτονται στον όρο ‘αυτονομία’ μόνο τη ρίζα ‘αυτός’ και ξεχνούν τη ρίζα ‘νόμος’. Όμως ‘αυτόνομος’ είναι αυτός που δίδει στον εαυτό του νόμο. Το αυτόνομο πρόσωπο είναι μεν ‘αυτό’ –δηλαδή έχει επίγνωση της ετερότητάς του και τη βιώνει και την ασκεί– αλλά δίδει στον εαυτό του έναν νόμο βάσει της διαλεκτικής σχέσης μεταξύ αναγκαιότητας και ελευθερίας που θέτει η παρούσα ποιητική συλλογή.
Η αυτονομία λοιπόν στην οποία μας καλεί η ποίηση της Χριστίνας Φλώρου είναι η αυτονομία της καλλιτεχνικής συνείδησης. Η τέχνη –όταν δεν προδίδει τον εαυτό της– δίδει μορφή στην άμορφη πρώτη ύλη. Η μόρφωση της ύλης σε καλλιτεχνικό αντικείμενο σημαίνει αφενός εξαντικειμενισμό της προθετικότητας της συνείδησης του καλλιτέχνη –και άρα ελευθερία– και συγχρόνως σημαίνει εφοδιασμό της ύλης με μια τάξη, που είναι η μορφή, ως έλλογη οργάνωση του βίου. Με άλλα λόγια, η καλλιτεχνική συνείδηση, απορρίπτοντας τόσο την έκπτωση της ελευθερίας σε ιδεαλιστική αυθαιρεσία και ιδεασμό όσο και την έκπτωση της μορφολογίας σε καταναγκασμό, αποβαίνει η αρχή η οποία συνθέτει την ελευθερία με τη μορφολογία, το παθητικό με το λογικό μέρος της ψυχής, αναδεικνύοντας έναν ολοκληρωμένο homo sapiens, ο οποίος είναι ο παραγωγός και διαθέτης του πεπρωμένου του.
«Ανάγκη
Να δω
Πώς δομούσαν οι Αιώνες των Ανθρώπων
τα Σύμπαντά τους
Να μαζέψω
σχέδια αρχιτεκτονικά
λύσεις σε προβλήματα ευστάθειας
αρμούς και γωνίες και δύσκολες συνδέσεις
Να μαζέψω τα πλέον διαλεχτά υλικά
Να χτίσω και’γώ πια
το δικό μου καταφύγιο»
Στους προαναφερθέντες στίχους της, η Χριστίνα Φλώρου θέτει, με ποιητικό τρόπο, το μείζων και πρωταρχικό ερώτημα της φιλοσοφίας – εκείνο δηλαδή που αφορά στη φύση του πραγματικού. Τι είναι πραγματικότητα και πώς οικοδομείται; Και παίρνει θέση. Με εγρήγορη, κριτική συνείδηση, δεν αμφισβητεί την αντικειμενική υπόσταση του κόσμου –όπως κάνουν οι ιδεαλιστές– αλλά αρνείται να προσαρμοστεί παθητικά στις επιταγές της κοσμικής πραγματικότητας –όπως κάνουν οι ρεαλιστές που στερούνται επαρκούς διανοητικού και ηθικού κεφαλαίου. Δηλώνει ότι υπάρχει μια δυναμική συνέχεια μεταξύ της πραγματικότητας της συνείδησης και της πραγματικότητας του κόσμου, κι έτσι η ανθρώπινη συνείδηση κατευθύνεται δυναμικά προς την πραγματικότητα του κόσμου με σκοπό, τελικώς, να προσαρμόσει την πραγματικότητα του κόσμου στις επιταγές της ανθρώπινης συνείδησης. Συνεχίζοντας επάνω σε αυτό το ζήτημα, η Χριστίνα Φλώρου γράφει σε ένα άλλο ποίημά της που περιλαμβάνεται στο παρουσιαζόμενο βιβλίο της:
«Πώς δομείται, άραγε,
το σύστημα της ζωής;
Με άξονα την ανάγκη
ή την επιθυμία;
Κονταροχτυπιούνται αυτές οι δύο
και όποια νικήσει κερδίζει
τον τόπο
και τα υλικά
τις πρακτικές και τους Λόγους;
Ένα μυστήριο ακόμα
οι συνθέσεις,
οι σωστές ποσότητες
και οι ισορροπίες»
Εδώ η οντολογία προσδιορίζει την ηθική και πολιτική διάσταση της ποίησης των Κροκοδειλίων Δακρύων. Καμιά πολιτική, οικονομική και γενικώς κοινωνική πραγματικότητα δεν είναι αδήριτη ανάγκη, αλλά, τουναντίον, κάθε πολιτική, οικονομική και γενικώς κοινωνική πραγματικότητα είναι ένας εξαντικειμενισμός ανθρωπίνων προθέσεων και άρα επιγέννημα της δράσης του ανθρώπου και της επικοινωνίας μεταξύ συνειδήσεων. Ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να καρπώνεται και να αναδομεί την πραγματικότητα. Γι’ αυτό, άλλωστε, αυτό που κρίνει τον πραγματικό πολιτικό και οικονομικό ηγέτη δεν είναι η ικανότητά του να προσαρμόζεται στην πραγματικότητα, αλλά η ικανότητά του να τη διαμορφώνει.
Επίσης, θα ήθελα να παρατηρήσω ότι η ποίηση της Χριστίνας Φλώρου εντάσσεται δημιουργικά μέσα στην ελληνική πνευματική παράδοση. Το ελληνικό μοντέλο κοινωνικής ανάπτυξης βασίζεται στην έννοια της αυτονομίας, η οποία, για πρώτη φορά εκδηλώθηκε ως πολιτικό σύστημα στην Αρχαιότητα με την Αθηναϊκή Δημοκρατία. Η αυτονομία –ατομική και κοινωνική– σημαίνει ότι η ιστορία είναι αποτέλεσμα της ανθρώπινης δημιουργίας, και όχι αποτέλεσμα αδήριτων νομοτελειών. Ο όρος ‘αυτονομία’ έχει δύο ρίζες: το ‘αυτό’ (εγώ ο ίδιος) και ‘νόμος’. Οι άνθρωποι που χαρακτηρίζονται από αυθαίρετο ιδεαλισμό είτε από αυτάρεσκο μηδενισμό σκέπτονται στον όρο ‘αυτονομία’ μόνο τη ρίζα ‘αυτός’ και ξεχνούν τη ρίζα ‘νόμος’. Όμως ‘αυτόνομος’ είναι αυτός που δίδει στον εαυτό του νόμο. Το αυτόνομο πρόσωπο είναι μεν ‘αυτό’ –δηλαδή έχει επίγνωση της ετερότητάς του και τη βιώνει και την ασκεί– αλλά δίδει στον εαυτό του έναν νόμο βάσει της διαλεκτικής σχέσης μεταξύ αναγκαιότητας και ελευθερίας που θέτει η παρούσα ποιητική συλλογή.
Η αυτονομία λοιπόν στην οποία μας καλεί η ποίηση της Χριστίνας Φλώρου είναι η αυτονομία της καλλιτεχνικής συνείδησης. Η τέχνη –όταν δεν προδίδει τον εαυτό της– δίδει μορφή στην άμορφη πρώτη ύλη. Η μόρφωση της ύλης σε καλλιτεχνικό αντικείμενο σημαίνει αφενός εξαντικειμενισμό της προθετικότητας της συνείδησης του καλλιτέχνη –και άρα ελευθερία– και συγχρόνως σημαίνει εφοδιασμό της ύλης με μια τάξη, που είναι η μορφή, ως έλλογη οργάνωση του βίου. Με άλλα λόγια, η καλλιτεχνική συνείδηση, απορρίπτοντας τόσο την έκπτωση της ελευθερίας σε ιδεαλιστική αυθαιρεσία και ιδεασμό όσο και την έκπτωση της μορφολογίας σε καταναγκασμό, αποβαίνει η αρχή η οποία συνθέτει την ελευθερία με τη μορφολογία, το παθητικό με το λογικό μέρος της ψυχής, αναδεικνύοντας έναν ολοκληρωμένο homo sapiens, ο οποίος είναι ο παραγωγός και διαθέτης του πεπρωμένου του.
Παρουσίαση Ποιητικής Συλλογής Χριστίνας Φλώρου "Κροκοδείλια Δάκρυα"
για να δείτε το βίντεο πατήστε τον παραπάνω σύνδεσμο
Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011
Παρουσίαση τoυ νέου βιβλίου- ποιητικής συλλογής της δικηγόρου και συγγραφέα Χριστίνας Φλώρου "Κροκοδείλια Δάκρυα" στις 26.11.2011
Στις 26.11.2011, στον πολυχώρο του βιβλιοπωλείου-καφέ ΕΝΑΣΤΡΟΝ, Σόλωνος 101,στις 8.00μμ θα λάβε χώρα η παρουσίαση του βιβλίου- ποιητικής συλλογής της Χριστίνας Φλώρου "Κροκοδείλια Δάκρυα" των εκδόσεων Λεξίτυπον.
Για τη συγγραφέα- ποιήτρια και το έργο της θα μιλήσουν ο ιστορικός τέχνης- συγγραφέας Λεόντιος Πετμεζάς και ο καθηγητής Διπλωματίας Δρ. Νικόλαος Λάος. Θα παίξει πιάνο η Λουίζα Φλώρου. Κιθάρα ο Νικόμαχος Μελιτζανάς. Ποιήματα θα απαγγείλουν οι Πάνος Λαμπρίδης και Αννέτα Βασιλακοπούλου.
Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου διαβάζουμε:
"Το ποιητικό υλικό της απόλυτα εννοιακής γραφής της Χριστίνας Φλώρου είναι πολυδιάστατο, πολυσήμαντο και πολυκύμαντο και έθελξε ευχάριστα, ανοίγοντας διόδους στην αναπαραγωγή αλλά και τη διασκευή του σε θεατρικό λόγο, χωρίς να αποστασιοποιείται ο αρχικός ουσιώδης ιστός του κειμένου. Χρησιμοποίησα πιστεύω έντεχνα την ενδιαφέρουσα νεωτεριστική γραφή της, κάτι που φάνηκε ευπρόσδεκτα στο τελικό θετικό αποτέλεσμα της συνδιαλλαγής. Δηλαδή, στη γένεση του θεατρικού έργου μου, «Περιμένοντας τον…Πίντερ»."
Λεόντιος Πετμεζάς
''Η ποίηση της Χριστίνας Φλώρου συνιστά μια τέχνη αφυπνίσεως, ως πρόσκληση να απελευθερωθούμε ακόμη κι από τον ίδιο μας τον εαυτό. Εσωτερική παραγωγή και αναπαραγωγή χρόνου στη νιοστή, με εξοβελισμό του συμβατικού χώρου, αλλά χωρίς απώλεια της χωρικής συνιστώσας της ύπαρξης, η ποίηση της Χριστίνας Φλώρου μας καλεί -με έξοχη γλωσσική ικανότητα και εικαστική έμπνευση- να μη σκορπιζόμαστε στα πράγματα, ούτε να αγκιστρωνόμαστε στον εαυτό μας, αλλά να διεκδικούμε μια τέτοια απελευθέρωση που μας επιτρέπει μια δημιουργική δόμηση και αναδόμηση της πραγματικότητας από τη συνείδηση''.
Νικόλαος Λάος
Καφε-βιβλιοπωλείο ΕΝΑΣΤΡΟΝ
Σόλωνος 101
10678
Αθήνα Tηλ: 210 3828161 - 210 3828139 email:vivlio@enastron.com.gr
Πέμπτη 12 Μαΐου 2011
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Ο Νικόλαος Λάος σας προσκαλεί σε εκδήλωση δημοσίου διαλόγου και παρουσίασης του βιβλίου του "Η Δύναμη της Θρησκείας και η Θρησκεία της Δύναμης-Δοκίμιο Ανθρωπιστικών Σπουδών και Πολιτειολογίας", το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λεξίτυπον (Εμμ. Μπενάκη 36, Αθήνα, 210-3832117).Η εκδήλωση θα λάβει χώρα την Παρασκευή, 27 Μαίου 2011, ώρα 8 μμ, στο Ξενοδοχείο ILISIA, οδός Μιχαλακοπούλου 25, Αθήνα.
Ομιλητές:
κ.Κωνσταντίνος Αιβαλιώτης, Βουλευτής β'Αθήνας
κ.Ηλίας Καραβόλιας, πολιτικός-οικονομικός αναλυτής
Ο Συγγραφέας
Συμμετέχει με βυζαντινούς ύμνους ο Πρότυπος Βυζαντινός Χορός Αθηνών υπό τη διεύθυνση του Πρωτοψάλτου της Ιεράς Μονής Ασωμάτων Πετράκη καθηγητή της βυζαντινής μουσικής κ. Ιωάννης Χρήστου.
Συντονίζει ο δημοσιογράφος κ. Κώστας Ζαφειρίου, Αρχισυντάκτης Πολιτικού Ρεπορτάζ της εφημερίδας Espresso.
Είσοδος Ελεύθερη
Τρίτη 26 Απριλίου 2011
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΛΑΟΣ "Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΚΑΙ Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ", εκδ. Λεξίτυπον, Αθήνα 2011
Τίτλος: Η Δύναμη Της Θρησκείας Και Η Θρησκεία Της Δύναμης
Εκδόσεις Λεξίτυπον
Εμμ. Μπενάκη 36 – Αθήνα
Τ.Κ. 10678
Τηλ.: 210-3832117 & 210-3845128
Fax: 210-832527
E-mail: info@lexitipon.gr
--------------------------------------------------------------------------------
Δελτίο Τύπου
Το παρόν βιβλίο αποτελεί μια σημαντική προσπάθεια του συγγραφέα διότι πραγματεύεται με καινοτόμο, δημιουργικό και κατανοητό τρόπο την ιδιαιτερότητα του Ελληνικού πολιτισμού στα πεδία της φιλοσοφίας, της θρησκείας και της πολιτικής οικονομίας, και εισάγει στην ελληνική βιβλιογραφία για πρώτη φορά τους όρους διπλωματία της πίστης και χριστιανική πολιτική σκέψη
Ειδικότερα, ο συγγραφέας εξηγεί:
-τον κλάδο της διπλωματίας της πίστης (Faith-Based Diplomacy, που έχει αναπτυχθεί προσφάτως στις ΗΠΑ, τη διαλεκτική μεταξύ θρησκείας και πολιτικής καθώς και μεταξύ θρησκείας και ψυχολογίας,
-την ιδιαιτερότητα της Ελληνικής φιλοσοφικής παράδοσης και του Ελληνικού τρόπου κατανόησης του Χριστιανισμού, σε αντιδιαστολή τόσο προς τη λατινική και φραγκική Δυτική πνευματική παράδοση όσο και προς την ισλαμική, ιουδαϊκή, ινδουιστική και βουδιστική Ασιατική πνευματική παράδοση,
-ψυχογραφεί τις διαφορετικές πολιτισμικές κοινότητες και εξηγεί τις πολιτικές τους προεκτάσεις και συνέπειες,
-αφού αναλύσει ότι «η πιο σημαντική σκακέρια στην οποία παίζονται πλέον τα σημαντικότερα παίγνια ισχύος δεν είναι η γεωπολιτική / γεωοικονομική αλλά εκείνο το άυλο δίκτυο που σχηματίζεται από τις συνειδήσεις των ανθρώπων και των κοινωνιών που επικοινωνούν μεταξύ τους», δείχνει τον αρχετυπικό άνθρωπο του Ελληνοχριστιανικού κόσμου ως ένα στρατηγικό πλεονέκτημα και στρατηγικό όπλο του Νέου Ελληνισμού, με σκοπό αφενός την επίγνωση της ελληνικής πνευματικής ιδιαιτερότητας και αφετέρου την εξαγωγή της ελληνικής πνευματικής ιδιαιτερότητας σε παγκόσμια κλίμακα,
-(εξηγεί) με νέο τρόπο το ιδεολογικό δίπολο Δεξιά-Αριστερά και προσφέρει μια βαθιά κατανόηση της χριστιανικής πολιτικής σκέψης.
Ο Καθηγητής-Ακαδημαϊκός Ευάγγελος Μουτσόπουλος, Επόπτης του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Φιλοσοφίας της Ακαδημίας Αθηνών, προλογίζει το ανωτέρω βιβλίο με τους εξής λόγους: «Με πραγματική χαρά και βαθιά ικανοποίηση διάβασα το κείμενο του Νικολάου Λάου. Είναι μια λαμπρή εργασία η οποία με εντυπωσίασε με την μεθοδικότητά της και την εμβριθή ανάλυση των πολυπλόκων ζητημάτων στα οποία ασχολείται. Ο προσεκτικός αναγνώστης θα βρει σε αυτήν ακριβείς απαντήσεις σε διάφορα προβλήματα τα οποία αναδύονται από τις παρούσες καταστάσεις.Η εποπτεία τους από τον συγγραφέα διεισδύει βαθιά εντός των ιδιαιτεροτήτων τους, αναζητώντας τις ιδιαίτερες αιτίες τους και προσφέροντας το κλειδί για την περαιτέρω κατανόησή τους και επίσης για την επίλυσή τους. Ολοψύχως τον συγχαίρω για την οξύνοιά του κατά την ανάληψη αυτού του έργου το οποίο, τολμώ να πω, καλύπτει ένα σημαντικό κενό στο σημερινό πεδίο της φιλοσοφικής ερεύνης.»
Ο συγγραφέας Δρ Νικόλαος Λάος γράφει, μεταξύ άλλων, στον δικό του Πρόλογο στο εν λόγω βιβλίο του:
«Οι ιδέες τις οποίες εκφράζω σε τούτο το βιβλίο διαμορφώθηκαν από την ακαδημαϊκή εργασία μου στα πεδία της διπλωματίας, της φιλοσοφίας και της θρησκείας, καλλιεργήθηκαν περαιτέρω από την εργασία μου ως πολιτικός και οικονομικός σύμβουλος, και εμπλουτίσθηκαν περαιτέρω από παρατηρήσεις διαφορετικών χωρών και πολιτιστικών κοινοτήτων. Στο πλαίσιο αυτών των διεργασιών, με εντυπωσίαζε όλο και περισσότερο η αλληλόδραση μεταξύ φιλοσοφικών-θρησκευτικών στάσεων, πολιτικών πεποιθήσεων, ψυχολογικών θεωριών και πρακτικών, και διεθνών υποθέσεων. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το παρόν βιβλίο διαπερνά όλα αυτά τα διαφορετικά πεδία και δίδει μια ασυνήθιστη έμφαση στην αλληλόδρασή τους.»
Νικόλαος Λάος,Η Δύναμη της Θρησκείας και η Θρησκεία της Δύναμης
Εκδόσεις Λεξίτυπον
Εμμ. Μπενάκη 36 – Αθήνα
Τ.Κ. 10678
Τηλ.: 210-3832117 & 210-3845128
Fax: 210-832527
E-mail: info@lexitipon.gr
Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011
Χριστίνα Φλώρου, Υποψήφια Σύμβουλος ΔΣΑ, συνδυασμός "Αλλάζουμε Τώρα! Δικηγόροι 2011"
Χριστίνα Φλώρου
Ο ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΩΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΗΣ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΩΣ ΥΠΕΡΜΑΧΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
Ο ρόλος του δικηγόρου χαρακτηρίζεται από μια σύνθετη στάση απέναντι στην έννομη τάξη: από τη μια πλευρά, υπεραμύνεται της έννομης τάξης κι από την άλλη τη θέτει υπό αμφισβήτηση. Αυτός ο ρόλος του δικηγόρου μπορεί να ονομαστεί και να θεωρηθεί «κριτικός», υπό την έννοια ότι αξιολογεί το κοινωνικό περιβάλλον και επενεργεί αναμορφωτικά επ’ αυτού αντί να εναρμονίζεται παθητικά προς αυτό. Με άλλα λόγια, εξ ορισμού, από την ίδια του την ύπαρξη, το δικηγορικό επάγγελμα καλεί συνεχώς την έννομη τάξη να δικαιολογήσει την ύπαρξή της και να αποδείξει την αξία της υπέρ του ανθρώπου που της προσφέρει την υπακοή του. Ο δικηγόρος, ενεργώντας ως ο υποστηρικτής του λόγου καθενός μέλους προσωπικά των κοινωνικών εταίρων, προάγει την κριτική στάση απέναντι στην έννομη τάξη και καθίσταται έτσι υπερασπιστής της κοινωνίας της αυτονομίας και προαγωγός της ελευθερίας. Ο αρχετυπικός φορέας αυτού του κριτικού πνεύματος απέναντι στην έννομη τάξη υπήρξε ο Σωκράτης όπως αναδεικνύεται μέσα από τον Πλατωνικό διάλογο Κρίτων.
Ο Σωκράτης εισηγείται τον σεβασμό προς την έννομη τάξη:
«τόσο εν καιρώ πολέμου, όσον και ενώπιον των δικαστηρίων, και γενικώς παντού πρέπει να εκτελείς όσα η πόλη και η πατρίδα σε διατάσσει» (Πλάτων, Κρίτων, 51b-c).
Όμως η θεωρία του Σωκράτη περί του σεβασμού προς την έννομη τάξη δεν στερείται κριτικού πνεύματος, με άλλα λόγια, δεν είναι απροϋπόθετη. Υποστηρίζει την υπακοή του πολίτη προς την έννομη τάξη υπό την προϋπόθεση ότι η έννομη τάξη υφίσταται για να εξυπηρετεί το καλό του πολίτη και εδράζεται επί της ελεύθερης βούλησης του πολίτη. Έτσι, οι νόμοι φαίνονται στον Σωκράτη να λέγουν:
«συμφώνησες και συνομολόγησες [να μας υπακούς], όχι γιατί τάχα σε εξαπατήσαμε, ούτε γιατί ασκήσαμε βία πάνω σου· κι ούτε είχες στη διάθεσή σου μικρό χρόνο για περίσκεψη· [είσαι εδώ] εβδομήντα χρόνια, στη διάρκεια των οποίων είχες δικαίωμα να εγκαταλείψεις τη χώρα, αν είχες τη γνώμη ότι σ’ εξαπατήσαμε και πως δεν ήταν δίκαιες οι συμφωνίες μας» (Πλάτων, Κρίτων, 52d-e).
Συνεπώς, ο πολίτης υποτάσσεται στους νόμους ως αντιπαροχή προς τις παροχές που συμφωνείται να του προσφέρει η αντισυμβαλλόμενη κρατική εξουσία. Σε αυτό το πλαίσιο, οι νόμοι ανταποδίδουν προς τους πολίτες που τους σέβονται μια σειρά αγαθών τα οποία δικαιολογούν τον σεβασμό προς τους νόμους. Συγκεκριμένα, τα αγαθά που προσφέρουν οι νόμοι προς τους πολίτες συνίστανται στις ακόλουθες δεσμεύσεις της κρατικής εξουσίας και στα ακόλουθα δικαιώματα των πολιτών τόσο έναντι της κρατικής εξουσίας όσο και έναντι των συμπολιτών τους:
(1) Το δικαίωμα κάποιου να αναπτύξει την προσωπικότητά του, με σκοπό την ευδαιμονία, αντί να εξαθλιώνεται και να σβήνει η προσωπικότητά του μέσα σε μίζερες οικονομικές διαδικασίες:
«ου το ζήν (...) αλλά το εύ ζήν» (Πλάτων, Κρίτων, 48 b).
(2) Το δικαίωμα κάποιου να εκφράζει και να διαδίδει τις σκέψεις του, καθώς και να δρα στο πλαίσιο των δημοκρατικών διαδικασιών άσκησης της εξουσίας, με σκοπό να συμβάλλει στην αλλαγή και βελτίωση της έννομης τάξης:
«δυοίν θάτερα, ή πείθειν ημάς ή ποιείν» (Πλάτων, Κρίτων, 52a), «ά αν κελεύη, και πάσχειν, εάν τι προστάττη παθείν» (Πλάτων, Κρίτων, 51b).
(3) Το δικαίωμα να μπορεί κάποιος να απολαμβάνει τα αγαθά του πολίτη ελεύθερης πολιτείας, και ιδίως να έχει ελεύθερη πρόσβαση στη μόρφωση και στην καλλιέργειά του, και ακόμη να μπορεί να απολαμβάνει τα αγαθά του παιδιού μέσα σε προστατευόμενη από τους νόμους οικογένεια:
«ημείς γαρ σε γεννήσαντες, εκθρέψαντες, παιδεύσαντες, μεταδόντες απάντων ών οίοι τ' ήμεν καλών σοι και τοις άλλοις πάσιν πολίταις» (Πλάτων, Κρίτων, 51c-d).
(4) Το δικαίωμα της ελεύθερης μετακίνησης, εγκατάστασης και μετεγκατάστασης εντός και εκτός της χώρας:
«έχουμε δεσμεύσει τις δημόσιες αρχές να επιτρέπουν σε κάθε Αθηναίο, που θα το ήθελε, αφού προηγουμένως εκπαιδευθεί και γνωρίσει τις υποθέσεις της πολιτείας μας και εμάς τους νόμους, αν δεν του αρέσουμε, να συναποκομίσει την περιουσία του και να φύγει όπου θέλει στις αποικίες, αφού εμείς και η πολιτεία μας δεν του αρέσουμε, να είναι ελεύθερος να μετοικήσει αλλού, οπουδήποτε θέλει να πάει, συναποκομίζοντας και την περιουσία του» (Πλάτων, Κρίτων, 51d).
(5) Το δικαίωμα ειρηνικής απόλαυσης της προσωπικής περιουσίας εντός και εκτός της χώρας:
«έχοντα τα αυτού» (Πλάτων, Κρίτων, 51d).
Οι Ηλιαστές, πριν αναλάβουν τα δικαστικά τους καθήκοντα ορκίζονταν μεταξύ άλλων:
«δέν θα δώσω ψήφο [...] ούτε για κατάργηση ιδιωτικών χρεών, ούτε για αναδασμό του εδάφους, ούτε [για δήμευση] των σπιτιών» (Δημοσθένης, Κατά Τιμοκράτους, 149).
(6) Το δικαίωμα ήπιας και αξιοπρεπούς μεταχείρισης από τα όργανα της κρατικής εξουσίας:
«κατ’ εφαρμογή όσων εμείς ορίζουμε, όμως να εκτελούν τις προσταγές μας δίχως αγριότητες» (Πλάτων, Κρίτων, 52a),
και ο Δημοσθένης συμπληρώνει:
«έτσι που να διάκεισθε με επιείκεια, καταδικάζοντας μεν, αλλά επιβάλλοντας μικρή ποινή» (Δημοσθένης, Κατά Τιμοκράτους, 218).
Η αυτοδέσμευση της έννομης τάξης να σέβεται και να προστατεύει τα δικαιώματα του πολίτη, να αποτελεί, σε τελευταία ανάλυση ικανό και χρήσιμο υπηρέτη του ανθρωπίνου προσώπου, είναι ο αναγκαίος όρος για να ισχύει η υποχρέωση του πολίτη να υποτάσσεται στους νόμους. Αυτό είναι το θεμέλιο της δικαιοκρατούμενης πολιτείας την οποία καλείται να υπηρετεί και να προασπίζεται ο δικηγόρος.
Χριστίνα Φλώρου
।blogspot।com/">http://allazoumetora।blogspot।com/
Ο ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΩΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΗΣ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΩΣ ΥΠΕΡΜΑΧΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
Σε πολλές συζητήσεις μεταξύ συναδέλφων, τόσο παλαιότερα αλλά και ιδίως τώρα τελευταία, έχω ακούσει διάφορες θεωρίες για το ρόλο του δικηγόρου εντός της κοινωνίας। Το πιο δυσοίωνο που άκουσα από νέο και ιδιαιτέρως ευφυή συνάδελφο και διδάκτορα, είναι ότι έχουμε καταντήσει «διεκπεραιωτές δικονομικών υποθέσεων»। Κατανοώ την άποψή του। Η συνολική κατάσταση του επαγγελματικού μας κλάδου δυστυχώς, με ιδιαίτερη ευθύνη των ταγών, αλλά και του καθενός μας προσωπικά, επιτρέπει και νομιμοποιεί μια τέτοια οπτική, μεταξύ πολλών άλλων δυσοίωνων και καταθλιπτικών διατυπώσεων επί του θέματος. Ενόψει των παραπάνω, και της δύσκολης πολιτικοοικονομικής συγκυρίας που μαστίζει τη χώρα μας, με εμάς τους δικηγόρους να βρισκόμαστε στην πρώτη γραμμή των μαχών, θεώρησα χρήσιμο να θυμίσω σε όλους μας αλλά και σε εμένα την ίδια μια μάλλον λησμονημένη οπτική περί του επαγγέλματός μας, οπτική που πιστεύω ότι χρειάζεται να ξανατονιστεί ιδιαιτέρως σήμερα:
Ο ρόλος του δικηγόρου χαρακτηρίζεται από μια σύνθετη στάση απέναντι στην έννομη τάξη: από τη μια πλευρά, υπεραμύνεται της έννομης τάξης κι από την άλλη τη θέτει υπό αμφισβήτηση. Αυτός ο ρόλος του δικηγόρου μπορεί να ονομαστεί και να θεωρηθεί «κριτικός», υπό την έννοια ότι αξιολογεί το κοινωνικό περιβάλλον και επενεργεί αναμορφωτικά επ’ αυτού αντί να εναρμονίζεται παθητικά προς αυτό. Με άλλα λόγια, εξ ορισμού, από την ίδια του την ύπαρξη, το δικηγορικό επάγγελμα καλεί συνεχώς την έννομη τάξη να δικαιολογήσει την ύπαρξή της και να αποδείξει την αξία της υπέρ του ανθρώπου που της προσφέρει την υπακοή του. Ο δικηγόρος, ενεργώντας ως ο υποστηρικτής του λόγου καθενός μέλους προσωπικά των κοινωνικών εταίρων, προάγει την κριτική στάση απέναντι στην έννομη τάξη και καθίσταται έτσι υπερασπιστής της κοινωνίας της αυτονομίας και προαγωγός της ελευθερίας. Ο αρχετυπικός φορέας αυτού του κριτικού πνεύματος απέναντι στην έννομη τάξη υπήρξε ο Σωκράτης όπως αναδεικνύεται μέσα από τον Πλατωνικό διάλογο Κρίτων.
Ο Σωκράτης εισηγείται τον σεβασμό προς την έννομη τάξη:
«τόσο εν καιρώ πολέμου, όσον και ενώπιον των δικαστηρίων, και γενικώς παντού πρέπει να εκτελείς όσα η πόλη και η πατρίδα σε διατάσσει» (Πλάτων, Κρίτων, 51b-c).
Όμως η θεωρία του Σωκράτη περί του σεβασμού προς την έννομη τάξη δεν στερείται κριτικού πνεύματος, με άλλα λόγια, δεν είναι απροϋπόθετη. Υποστηρίζει την υπακοή του πολίτη προς την έννομη τάξη υπό την προϋπόθεση ότι η έννομη τάξη υφίσταται για να εξυπηρετεί το καλό του πολίτη και εδράζεται επί της ελεύθερης βούλησης του πολίτη. Έτσι, οι νόμοι φαίνονται στον Σωκράτη να λέγουν:
«συμφώνησες και συνομολόγησες [να μας υπακούς], όχι γιατί τάχα σε εξαπατήσαμε, ούτε γιατί ασκήσαμε βία πάνω σου· κι ούτε είχες στη διάθεσή σου μικρό χρόνο για περίσκεψη· [είσαι εδώ] εβδομήντα χρόνια, στη διάρκεια των οποίων είχες δικαίωμα να εγκαταλείψεις τη χώρα, αν είχες τη γνώμη ότι σ’ εξαπατήσαμε και πως δεν ήταν δίκαιες οι συμφωνίες μας» (Πλάτων, Κρίτων, 52d-e).
Συνεπώς, ο πολίτης υποτάσσεται στους νόμους ως αντιπαροχή προς τις παροχές που συμφωνείται να του προσφέρει η αντισυμβαλλόμενη κρατική εξουσία. Σε αυτό το πλαίσιο, οι νόμοι ανταποδίδουν προς τους πολίτες που τους σέβονται μια σειρά αγαθών τα οποία δικαιολογούν τον σεβασμό προς τους νόμους. Συγκεκριμένα, τα αγαθά που προσφέρουν οι νόμοι προς τους πολίτες συνίστανται στις ακόλουθες δεσμεύσεις της κρατικής εξουσίας και στα ακόλουθα δικαιώματα των πολιτών τόσο έναντι της κρατικής εξουσίας όσο και έναντι των συμπολιτών τους:
(1) Το δικαίωμα κάποιου να αναπτύξει την προσωπικότητά του, με σκοπό την ευδαιμονία, αντί να εξαθλιώνεται και να σβήνει η προσωπικότητά του μέσα σε μίζερες οικονομικές διαδικασίες:
«ου το ζήν (...) αλλά το εύ ζήν» (Πλάτων, Κρίτων, 48 b).
(2) Το δικαίωμα κάποιου να εκφράζει και να διαδίδει τις σκέψεις του, καθώς και να δρα στο πλαίσιο των δημοκρατικών διαδικασιών άσκησης της εξουσίας, με σκοπό να συμβάλλει στην αλλαγή και βελτίωση της έννομης τάξης:
«δυοίν θάτερα, ή πείθειν ημάς ή ποιείν» (Πλάτων, Κρίτων, 52a), «ά αν κελεύη, και πάσχειν, εάν τι προστάττη παθείν» (Πλάτων, Κρίτων, 51b).
(3) Το δικαίωμα να μπορεί κάποιος να απολαμβάνει τα αγαθά του πολίτη ελεύθερης πολιτείας, και ιδίως να έχει ελεύθερη πρόσβαση στη μόρφωση και στην καλλιέργειά του, και ακόμη να μπορεί να απολαμβάνει τα αγαθά του παιδιού μέσα σε προστατευόμενη από τους νόμους οικογένεια:
«ημείς γαρ σε γεννήσαντες, εκθρέψαντες, παιδεύσαντες, μεταδόντες απάντων ών οίοι τ' ήμεν καλών σοι και τοις άλλοις πάσιν πολίταις» (Πλάτων, Κρίτων, 51c-d).
(4) Το δικαίωμα της ελεύθερης μετακίνησης, εγκατάστασης και μετεγκατάστασης εντός και εκτός της χώρας:
«έχουμε δεσμεύσει τις δημόσιες αρχές να επιτρέπουν σε κάθε Αθηναίο, που θα το ήθελε, αφού προηγουμένως εκπαιδευθεί και γνωρίσει τις υποθέσεις της πολιτείας μας και εμάς τους νόμους, αν δεν του αρέσουμε, να συναποκομίσει την περιουσία του και να φύγει όπου θέλει στις αποικίες, αφού εμείς και η πολιτεία μας δεν του αρέσουμε, να είναι ελεύθερος να μετοικήσει αλλού, οπουδήποτε θέλει να πάει, συναποκομίζοντας και την περιουσία του» (Πλάτων, Κρίτων, 51d).
(5) Το δικαίωμα ειρηνικής απόλαυσης της προσωπικής περιουσίας εντός και εκτός της χώρας:
«έχοντα τα αυτού» (Πλάτων, Κρίτων, 51d).
Οι Ηλιαστές, πριν αναλάβουν τα δικαστικά τους καθήκοντα ορκίζονταν μεταξύ άλλων:
«δέν θα δώσω ψήφο [...] ούτε για κατάργηση ιδιωτικών χρεών, ούτε για αναδασμό του εδάφους, ούτε [για δήμευση] των σπιτιών» (Δημοσθένης, Κατά Τιμοκράτους, 149).
(6) Το δικαίωμα ήπιας και αξιοπρεπούς μεταχείρισης από τα όργανα της κρατικής εξουσίας:
«κατ’ εφαρμογή όσων εμείς ορίζουμε, όμως να εκτελούν τις προσταγές μας δίχως αγριότητες» (Πλάτων, Κρίτων, 52a),
και ο Δημοσθένης συμπληρώνει:
«έτσι που να διάκεισθε με επιείκεια, καταδικάζοντας μεν, αλλά επιβάλλοντας μικρή ποινή» (Δημοσθένης, Κατά Τιμοκράτους, 218).
Η αυτοδέσμευση της έννομης τάξης να σέβεται και να προστατεύει τα δικαιώματα του πολίτη, να αποτελεί, σε τελευταία ανάλυση ικανό και χρήσιμο υπηρέτη του ανθρωπίνου προσώπου, είναι ο αναγκαίος όρος για να ισχύει η υποχρέωση του πολίτη να υποτάσσεται στους νόμους. Αυτό είναι το θεμέλιο της δικαιοκρατούμενης πολιτείας την οποία καλείται να υπηρετεί και να προασπίζεται ο δικηγόρος.
Χριστίνα Φλώρου
।blogspot।com/">http://allazoumetora।blogspot।com/
Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011
ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ ΤΩΡΑ! ΔΙΚΗΓΟΡΟΙ 2011
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΥ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 8 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2011
Ο υποψήφιος Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών Παναγιώτης Περάκης και οι υποψήφιοι του συνδυασμού “ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ ΤΩΡΑ - ΔΙΚΗΓΟΡΟΙ 2011” σας προσκαλούν την Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011 και ώρα 18:00, στο Metropolis Live Stage (Πανεπιστημίου 54 & Εμμ. Μπενάκη), στην παρουσίαση του Συνδυασμού και στη συζήτηση με θέμα «Δικηγορία και Δικαιοσύνη στην Ελλάδα σήμερα. Τι αλλάζουμε".
Οι δικηγόροι της Αθήνας ζούμε μια περίοδο ανατροπών. Παρακολουθούμε την αδράνεια των εκπροσώπων μας που έχει οδηγήσει το επάγγελμα μας σε απόλυτη απαξίωση, έχει υποβαθμίσει την καθημερινότητα μας, έχει συμπιέσει το εισόδημα μας.
Μας έχει καταστήσει απλούς θεατές των εξελίξεων.
Οι φωνές μας δεν εισακούονται. Οι διαμαρτυρίες μας πέφτουν στο κενό. Και τα προβλήματα μας παραμένουν ανεπίλυτα.
Οι δοκιμασμένες λύσεις απέτυχαν, οι δικηγόροι σήμερα βρισκόμαστε σε αδιέξοδο. Χρειαζόμαστε νέα πρόσωπα με νέες αντιλήψεις και φρέσκιες ιδέες.
Η ανάγκη για αλλαγή μας κινητοποίησε. Η πρόκληση μας ένωσε.
Οι Δικηγόροι του 2011 αλλάζουμε τώρα.
Αγάθου Βάσω
Αποστόλου Πέγκυ
Βασιλάκου Αννέτα
Βρακατσέλη Σοφία
Γαλανοπούλου Κατερίνα
Γιαννάτου Μαρία
Ευθυμιάδης Στέφανος
Ιωακειμίδης Σωτήρης
Καραϊσκος Δημήτρης
Καρακούση Μιράννα
Καραχοντζίτης Γιάννης
Κοκολινάκης Στέλιος
Κουκοπούλου Γιούλη
Κλεφτογιάννης Ευθύμης
Μακρυνικόλα Μαρία
Μπουμπουρής Δημήτρης
Παπαδοπούλου Τζίνα
Ραμπότα Κατερίνα
Ρεπούση Κορίνα
Σακκά Τζένη
Στρούζα Αθήνα
Φλάμπουρας Παναγιώτης
Φλώρου Χριστίνα
Χρυσοβέργη Μάρα
Ο υποψήφιος Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών Παναγιώτης Περάκης και οι υποψήφιοι του συνδυασμού “ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ ΤΩΡΑ - ΔΙΚΗΓΟΡΟΙ 2011” σας προσκαλούν την Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011 και ώρα 18:00, στο Metropolis Live Stage (Πανεπιστημίου 54 & Εμμ. Μπενάκη), στην παρουσίαση του Συνδυασμού και στη συζήτηση με θέμα «Δικηγορία και Δικαιοσύνη στην Ελλάδα σήμερα. Τι αλλάζουμε".
Οι δικηγόροι της Αθήνας ζούμε μια περίοδο ανατροπών. Παρακολουθούμε την αδράνεια των εκπροσώπων μας που έχει οδηγήσει το επάγγελμα μας σε απόλυτη απαξίωση, έχει υποβαθμίσει την καθημερινότητα μας, έχει συμπιέσει το εισόδημα μας.
Μας έχει καταστήσει απλούς θεατές των εξελίξεων.
Οι φωνές μας δεν εισακούονται. Οι διαμαρτυρίες μας πέφτουν στο κενό. Και τα προβλήματα μας παραμένουν ανεπίλυτα.
Οι δοκιμασμένες λύσεις απέτυχαν, οι δικηγόροι σήμερα βρισκόμαστε σε αδιέξοδο. Χρειαζόμαστε νέα πρόσωπα με νέες αντιλήψεις και φρέσκιες ιδέες.
Η ανάγκη για αλλαγή μας κινητοποίησε. Η πρόκληση μας ένωσε.
Οι Δικηγόροι του 2011 αλλάζουμε τώρα.
Αγάθου Βάσω
Αποστόλου Πέγκυ
Βασιλάκου Αννέτα
Βρακατσέλη Σοφία
Γαλανοπούλου Κατερίνα
Γιαννάτου Μαρία
Ευθυμιάδης Στέφανος
Ιωακειμίδης Σωτήρης
Καραϊσκος Δημήτρης
Καρακούση Μιράννα
Καραχοντζίτης Γιάννης
Κοκολινάκης Στέλιος
Κουκοπούλου Γιούλη
Κλεφτογιάννης Ευθύμης
Μακρυνικόλα Μαρία
Μπουμπουρής Δημήτρης
Παπαδοπούλου Τζίνα
Ραμπότα Κατερίνα
Ρεπούση Κορίνα
Σακκά Τζένη
Στρούζα Αθήνα
Φλάμπουρας Παναγιώτης
Φλώρου Χριστίνα
Χρυσοβέργη Μάρα
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)