Βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον το παρακάτω απόσπασμα και το αναρτώ:

«πίσω από τη θεραπευτική με μέσο την κίνηση, που χρησιμοποιείται είτε χάρη στις μετατροπές που προκαλεί στην μελαγχολία είτε χάρη στην κανονικότητα που επιβάλλει στη μανία, κρύβεται η ιδέα μιας κηδεμόνευσης του αλλοτριωμένου πνεύματος από τον κόσμο-πρόκειται για μια «καθυπόταξη» και συνάμα για έναν προσηλυτισμό: η κίνηση επιβάλλει το ρυθμό της αλλά, παράλληλα, με την ποικιλία ή τον νεωτεριστικό χαρακτήρα της, προκαλεί συνεχώς το πνεύμα να βγει από τον εαυτό του και να επιστρέψει στον κόσμο. […]. Ηθικό θέμα: επιστροφή στον κόσμο, παραδοχή της σοφίας του, καινούργια ένταξη του ανθρώπου στη γενική τάξη πραγμάτων κι έτσι λησμονιά της τρέλας, που αποτελεί τη φάση της καθαρής υποκειμενικότητας.[…]. Η τρέλα, πλάνη και παράπτωμα, σημαίνει ανηθικότητα και συνάμα μοναξιά- είναι αποτραβηγμένη από τον κόσμο και την αλήθεια, κι ακριβώς γι’ αυτό είναι φυλακισμένη στο κακό…»

Μ.Φουκώ, Η Ιστορία της Τρέλας, Ηριδανός, σ.176.

τρέλα και ελευθερία από τον καταναγκασμό του κόσμου και της κοινωνίας. τρέλα ως το όριο του πολιτισμού, το ακραίο σημείο, το φαντασιακό όριο πέρα από το οποίο τελειώνει η κανονικότητα και το εντός. το σημείο όπου χαράσσονται τα σύνορα του επιτρεπτού και όπου ανυψώνονται τα τείχη που θα κλείσουν έξω τους 'ασεβείς και απροσάρμοστους'.