G.Bataille, Η Μητέρα μου, προλ.-μτφ.Αγγελική Πέτρα-Συρινιώτη, Εκδόσεις Άγρα,«Από την ταραχώδη νεότητα της γενιάς του ο συγγραφέας δεν θα κρατήσει παρά μια ηγεμονική γι’αυτόν αξία: την αξία του Κακού που συμπυκνώνει την πεμπτουσία της λογοτεχνίας. Σ’αυτή του την άποψη το κακό δεν το εννοεί ως το ηθικό αντίθετο του καλού, αλλά σαν τη μαύρη νύχτα του, αναγκαίο και εσωτερικό στην αντίθεση καλού-κακού, προκειμένου να γίνει πηγή ευχαρίστησης [...], να γίνει το μέτρο του καλού, να εμψυχώσει την αντίθεση, ώστε το φέγγος του καλού να προικίσει το κακό με τη μαύρη γοητεία του». σ.13.
2001
ΤΟ ΓΗΡΑΣ ΑΝΑΝΕΩΝΕΙ ΤΟΝ ΤΡΟΜΟ ΕΠ’ ΑΠΕΙΡΟΝ. ΕΠΑΝΑΦΕΡΕΙ ΤΟ ΕΙΝΑΙ, ΔΙΧΩΣ ΤΕΛΕΙΩΜΟ, ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ. Η ΑΡΧΗ ΠΟΥ ΣΤΟ ΧΕΙΛΟΣ ΤΟΥ ΜΝΗΜΑΤΟΣ ΔΙΑΚΡΙΝΩ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΓΟΥΡΟΥΝΙ ΠΟΥ ΟΥΤΕ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΜΗΤΕ Η ΥΒΡΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΟΥΝ ΜΕΣΑ ΜΟΥ. Ο ΤΡΟΜΟΣ ΣΤΟ ΧΕΙΛΟΣ ΤΟΥ ΜΝΗΜΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΘΕΪΚΟΣ ΚΑΙ ΒΥΘΙΖΟΜΑΙ ΜΕΣ ΣΤΟΝ ΤΡΟΜΟ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ.
«Αποφάσισα να μη σου χαριστώ πια. Δεν αλλάξω τις επιθυμίες μου. Θα με σεβαστείς έτσι όπως είμαι: δεν θα κρυφτώ σε τίποτα μπροστά σου. Επιτέλους είμαι ευχαριστημένη να μην κρύβομαι πια μπροστά σου.»σ.41.
«Τότε δεν είχα τη συναίσθηση αυτού που αναμφίβολα υπήρξε: ένας παλιάτσος, όλος απρόσμενες χάρες και άρρωστες μανίες, μα πάντοτε θεσπέσιος, πάντοτε έτοιμος να δώσει ό,τι είχε.»σ.42.
«[...]το ήξερα, ήμουν έτοιμος να σκεφτώ πως δεν υπήρχε τίποτα που να μην είναι χαμένο, και πως ξαφνικά δοκίμαζα αυτήν την εκτός βολής νηφαλιότητα, η οποία θριάμβευε πάνω στο χείριστο, αναβλύζοντας ανέπαφη από το αποτρόπαιο.»σ.46.
«δεν θα ένιωθε πλέον σε μένα μια αρετή που να καθιστά μισητές τις αδυναμίες της και που ν’ανοίγει την άβυσσο ανάμεσα σ’εκείνη και σε μένα.»σ.47.
«έτρεμα και ήμουν δυστυχισμένος, αλλά ηδονιζόμουν να ξανοίγομαι σε όλη την αταξία του κόσμου»σ.57.
«δεν έψαχνα παρά τον τρόμο του κακού, παρά το συναίσθημα να καταστρέψω μέσα μου το θεμέλιο της ανάπαυσης»σ.78.
«για τα ψιχία μιας πιθανής λαιμαργίας, θα είχαμε χάσει την αγνότητά μας του αδύνατου»σ.100.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου